ره زین شبِ تاریک نبردند برون

گفتند فسانه‌ای و در خواب شدند

خود را ز برای ما نمی‌خواهدکس

ما را همه از برای خود می‌خواهند

هفتاد و دو سال فکر کردم شب و روز

معلومم شد که هیچ معلوم نشد

آن عقده که هیچ کس نتوانست گشاد

هر یک بندی بر آن نهادند و شدند

هرچیز جز او که آید اندر نظرت

نقش دو یمین چشم احول باشد

از بهر ظهور تو نهان کرده ترا

در سرّ خود و ظهور او باید بود

پیوسته به تعمیر بدن مشغول است

بیچاره همیشه دست در گل دارد

گر آب شود روان به سوی تو شود

ور باد شود گِردِ سرت می‌گردد

گویند دم مرگ علی را بینیم

ای کاش که هر دمم دم مرگ بود

ما خود عدمیم لیک ظاهر شده است

از آینهٔ ما همه آثار وجود

یارب ز کجا و از چه برخاسته است

این شور و محبتی که انسان دارد

هم خود به لباس این و آن گشت نهان

هم خود به صفات و این و آن پیدا شد

با محنت روزگار می‌باید ساخت

وز صحبت خلق فرد می‌باید شد

عارف گشتم فنا شدم وارستم

این‌ها حرفست کار می‌باید کرد

آن کس که کند حق علی را انکار

از حق مگذر که منکر حق باشد

مانند کتاب حق که شد ختم به ناس

ابیات تو این کتاب را خاتمه شد

خوش آنکه حدیث کفر و ایمان نشنید

افسانه کافر و مسلمان نشیند

جز جام شراب و دست ساقی نشناخت

جز نان نگار و حرف جانان نشنید

هر کس به علی روی تولی نکند

در ملکل جنان روز جزا جا نکند

بالله به جز علی و اولاد علی

دردی ز کسی کسی مداوا نکنید

با سعی و عمل کس از اجل نگریزد

با جنگ و جدل کسی بوی نستیزه

هر روز به مردمان اجل کرده کمین

پیمانه هر که پر شود می‌ریزد

صد شکر که دفترم به پایان آمد

اکنون سر شوریده به سامان آمد

جن و بشر و ملک و ملک می‌گویند

کامروز ز دنیا به درک رفته یزید