هم خانه از آن اوست و هم جامه و نان

هم جسم از آن اوست همه دیده و جان

وان چیز دگر که نیست گفتن امکان

زیرا که زمان باید و اخوان و مکان

یرلیغ ده ای خسرو خوبان جهان

تا پیش قدت چنگ زند سرو روان

تا کی برم از دست جفای تو قلان

نی شرع محمدست نی یاسهٔ خان

امروز که دستگاه داری و توان

بیخی که بر سعادت آرد بنشان

پیش از تو از آن دگری بود جهان

بعد از تو از آن دگری باشد هان

روی تو ز حسن لاف‌ها زد به جهان

لعل تو ز لطف طعن‌ها زد در جان

زلف تو چو افتادگیی عادت کرد

بنگر که چگونه بر سر آمد ز میان؟

ای از تو جهان برون تو بیرون ز جهان

پروانه شمع رخ تو طوطی جان

هم لطف تو دیده نرگس نابینا

هم شکر تو گفته سوسن بسته زبان

ای زاده خاطر من از تاب و توان

بگرفته چو خورشید فلک جمله جهان

چون شمع بهر انجمن از زخم زبان

آتش کنم افروخته از آب روان

چون بهر نشاط و خرمی شاه جهان

بگرفت بدست خسروی تیر و کمان

تیرش ز کمان میشد و میگفت خرد

خورشید شهاب از مه نو کرد روان

گر هست کسیکه حکم او هست روان

پس هر چه کند بنده تو از بنده مدان

فارغ شده اند از بدو از نیک جهان

ممکن نبود وقوع تغییر در آن

در دیده دریا وشم آنجان جهان

تا رسته دندان گهر کرد عیان

رفت از پی گوهر طلبیدن دل من

با قافله ئی بسوی بحرین روان

جان باید و نان و نان نباید بیجان

آن باید و این وزین چه آید بی آن

یا رب چو بفضل خویش جانم دادی

نان نیز بده که جان نپاید بی نان

میدان

پیمان

گفتم بچه مانده مژه ات گفت سنان

گفتم که چو قدّم چه بود گفت کمان

گفتم چو بیائی چه بری گفت که دل

گفتم چه دهم تا نروی گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهم گفتا جان

گفتم چه نخواهی که دهی گفت امان

گفتم که چه گیری ز برم گفت کنار

گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

ای جان به غمت شاد، غمت شادی جان

وی شرح معانیِ تو بیرون ز بیان

آن کو به تو زنده ست نمیرد هرگز

وآن را که نمرد در رهت زنده مخوان

نرگس بشد و ابر بَرو شد گریان

گل آمد و باز گشت عالم خندان

ای نرگس رعنا که برفتی تو به خواب

بردار سر از خواب و ببین حال جهان

ای دل بگزین گوشه‌ای از ملک جهان

زین شهر بدان شهر مرو سرگردان

همچون مردان موزه بکن خیمه بسوز

با چادر و موزه چند گردی چو زنان

گفتم بچه ماند مژه ات گفت سنان

گفتم که چو قدم چه بود گفت کمان

گفتم تو بیایی چه بری گفت که دل

گفتم چو دهم تا نروی گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهم گفت که جان

گفتم که چه خواهی که دهی گفت امان

گفتم که چه گیری زبرم گفت کنار

گفتم که چه داری چو تنم گفت میان

در هجر رخت دلم ملولست ز جان

زین بیش مرا به جان شیرین مرسان

صبرم به غم روی تو امکان نبود

دریاب مرا به وصلت ای جان و جهان

آن کس که بجز تو کس ندارد به جهان

عمریست که با تو عمرها باخت نهان

در آتش سودای تو بگداخت دلش

آخر به لب سوخته آبی برسان