مائیم در اوفتاده چون مرغ به دام

دلخستهٔ روزگار و آشفته مدام

سرگشته درین دایرهٔ بی در وبام

ناآمده برقرار و نارفته به کام

یک دست به مصحفیم و یک دست به جام

گه نزد حلالیم و گهی نزد حرام

نه پختهٔ پخته ایم و نه خامی خام

نه کافر مطلق نه مسلمان تمام

با دل گفتم درآی از خواب تمام

زان پیش که روزگار برگیرد گام

دل گفت که از من مطلب بیداری

آخر نشنیده ای که النّاس ینام

هان ای ساقی درافکن آن باده به جام

باشد که شوم پخته از آن بادهٔ خام

سرمست به کام دل بپویم دو سه گام

تا کی غم نام و ننگ و مه ننگ و مه نام

خواهی که رسی به کام برگیر دو گام

یک گام زکونین و دگر گام زکام

اندر ره حق خواجه کم آید زغلام

یک بندهٔ پخته به که صد خواجهٔ خام

از لعل تو پخته گشت هر کاری خام

وز خط تو شد دایرۀ ماه تمام

لبهای تو کرد کام شکّر شیرین

دندان تو کرد کار گوهر بنظام

ای شب بستان درازی از صبح بوام

مگذار که باز خندد امشب لب بام

در عمر خود امشبم بدام آمد مرغ

گر صبح بخندد بر مد مرغ از دام

برخیز و بیا که خانه پرداخته‌ام

وزبهر ترا پرده برانداخته‌ایم

اینجا که منم نه بامداد است و نه شام

نی بیم نی امید، نه حال و نه مقام

از هرچه که آن خوشست نهی است مدام

تا ره نزند خوشی از این مردم عام

ورنه می و چنگ و روی زیبا و سماع

بر خاص حلال گشت و بر عام حرام

امشب که شراب جان مدامست مدام

ساقی شه و باده با قوامست قوام

اسباب طرب جمله تمامست تمام

ای زنده‌دلان خواب حرامست حرام

امشب که غم عشق مدامست مدام

جام و می لعل با قوامست قوام

خون غم و اندیشه حلالست حلال

خواب و هوس خواب حرامست حرام

امشب که مه عشق تمامست تمام

دلدار فرو کرده سر از گوشهٔ بام

امشب شب یاد است و سجود است و قیام

چون باده و می خواب حرامست حرام

امشب که همی رسد ز دلدار سلام

بر دیده و دل خواب حرامست حرام

ماند به سر زلف تو کز بوی خوشت

می‌آورد عطار ز بیم از در و بام

قد صبحنا اللله به عیش و مدام

قد عیدنا العید و مام صیام

املا قدحا وهات یا خیر غلام

کی یسکرنا ثم علی‌الدهر سلام

لا الفجر بقینة و لا شرب مدام

الفخر لمن یطعن فی یوم زحام

من یبدل روحه به سیف و سهام

یستأهل آن یقعدو الناس قیام

من همچو کسی نشسته بر اسب خام

در وادی هولناک بگسسته لگام

تازد چون مرغ تا که بجهد از دام

تا منزل این اسب کدام است کدام

یک جرعه ز جام تو تمامست تمام

جز عشق تو در دلم کدامست کدام؟

در عشق تو خون دل حلالست حلال

آسودگی و عشق حرامست حرام

این کوزه که پر آب حیات است مدام

هر دم که لبت گردد از او نوش آشام

هم کام تو یابد از لبش آب حیات

هم آب حیات از لب تو یابد کام

ایدل اگرت کار جهان نیست بکام

خوشباش که ناخوش نبود محنت عام

جامست که اصل خوشدلیهاست ببین

کاندر دل او نیز چه خونهاست مدام