ای گشته به بیداد و بدی کردن فاش

خواهم که کنم به وصل هجران تولاش

آن را که کنی همی پیاپی پاداش

خود را و مرا کرده به غم خوردن فاش

بالا مطلب ز هیچ کس بیش مباش

چون مرهم نرم باش، چون نیش مباش

خواهی که ز هیچ کس به تو بد نرسد

بدخواه و بدآموز و بداندیش میاش

زنهار به گفت و گوی [منشین به] او باش

غافل منشین و گم مکن عمر به لاش

خواهی که شود بر تو همه سرّی فاش

با خود می باش و با خود البتّه مباش

چون آینه کرد صفّه ای را نقّاش

تا نقش سه صفّه رو نماید زصفاش

هستی تو چهار صفّهٔ چین علوم

یا قابل نقش باش یا آینه باش

ای قول تو چون زنگله در عالم فاش

ورنه به عراق در خراسان می باش

آهنگ به رومی و حسینی می کن

در پردهٔ راست نغمه ای هم بخراش

زلف تو که نیست در درازی همتاش

بگذشت ز حد سیاه کاری باماش

دارد سر آن که سر زمن بر تابد

ور چون قد تو سیم کنم هم بالایش

در عالم هجر آن بت شکر پاش

آوازۀ بی صبری من چون شد فاش

ارجاف کنی زکوی وصلش امروز

در گوش دلم گفت که نومید مباش

امروز حریف عشق بانگی زد فاش

گر اوباشی جز بر اوباش مباش

دی نیست شده است بین میندیش ز لاش

فردا که نیامده است از وی متراش

با ما چه نه‌ای مشو رفیق اوباش

کاول قدمت دمند و آخر پرخاش

گل باش و بهر سخن که خواهی میخند

مرد سره باش و هرکجا خواهی باش

آنکس که مهیا بودش وجه معاش

وز دور فلک نباشدش هیچ خراش

دانم بکمالش نرسد نقصانی

بر خاطر اگر بگذرد اندیشه ماش

آنکس که مهیا بودش وجه معاش

وز دور فلک نباشدش هیچ خراش

دانم بکمالش نرسد نقصانی

بر خاطر اگر بگذرد اندیشه ماش

روزیکه بود صحت و اسباب معاش

زنهار غنیمت شمر و خوش میباش

زیراک چو وقت فرصت از دست رود

زانپس نکند سود ترا گفتن کاش

ای هندوی تیغت بجهانگیری فاش

در بارگهت خسرو انجم فرّاش

کی بود گمان بنده کز بندگیت

چون پای برون نهد برون آید پاش

ای چشمهٔ نوشَت به روان بخشی فاش

حیران شده در نقش جمالت نقاش

هیچ‌ست جهان از نظرم چون دل تنگ

ور مهر رخ تو هست گو هیچ مباش

ای خنده تو راز نهان ساخته فاش

در جان بتان ز خار خار تو خراش

رضوان ز پی فرش تو از حله نور

در هشت بهشت افکند هشت قماش

ای کشته مرا بناله سینه خراش

زین بیش بکین من دلخسته مباش

با رشته جان کس مباف این سر زلف

خوش نیست که تار و پود باشد دو قماش

اندرین ره میتراش و میخراش

تا دم آخر دمی غافل مباش

ای آنکه ترا خوش غلیانیست تلاش

با فکر نی و شیشه دلت راست معاش

در فکر صفای شیشه غلیان چند؟

در فکر صفای شیشه دل هم باش!

چون کیسه ز زر تهی شود کاسه ز آش

گردد هنرت نهان، شود عیبت فاش

با نفس مصالحت به یزدان پرخاش

دین از تو به کفر اینت معاد آنت معاش

بالفطره چو ز ارواح مکرم نشدی

... به طبع این همه... مباش