هرگز نکنی میل و دلت نگذارد

کاندر عمری دمی دلت یاد آرد

زان یار که در دل شب تیره تو را

می آرد یاد و خون دل می‌بارد

ایدل فلکت گرچه زبون میدارد

وز غصه او چشم تو خون میبارد

با این همه خوش باش که هر لحظه فلک

نقشی دگر از پرده برون میآرد

هرگز فلکم زیاد می نگذارد

هر دم بغمی تازه ترم بسپارد

نزد فلک ستمگرم عیبی نیست

جز آنکه مرا اهل هنر پندارد

چون خامه حدیثت بزبان می آرد

از دیده روان خون سیه می بارد

باری چو مرا زبان گویائی نیست

هم خامه که او سر و زبانی دارد

چشمم که مدام آن حسرت بارد

پیوسته کنار من چو دریا دارد

هر دم بنظارهٔ رخت تشنه‌ترست

آری نمک آب تشنگی بیش آرد

نوک قلمت که مشک از او می بارد

بر صفحه گل عنبر تر بنگارد

برنامه هستی قلم انصافت

بنشاند عدل و ظلم از او بردارد

ز آن درد که آن دیده روشن دارد

چشمم ز برای او گهر می بارد

آن درد اگر غمزه او بگذارد

چشمم به مژه ز چشم او بر دارد

هر سخت سخن که تلخگویی دارد

در سینه خلق تخم کین میکارد

زنهار که تخم کین به بیهوده مکار

کاین آخر کار تلخی بار آرد

گر ابر نمی ز چشم من بردارد

تا نفخه صور آتش دل بارد

ور زانکه گذر کند بسوی بستان

بستان همه وقت درد و غم بار آرد

گر زان که فلک اهل دلی نگذارد

وان را بگذارد که کسان آزارد

چندان عجبی نیست فلک غربالی است

غربال نخاله را نگه میدارد

گردون خود را گرچه سخی پندارد

جز کام دل همچو خودی برنارد

دل سختان را ز یکدگر فتح بود

قفل آهن، کلید از آهن دارد

هر کس به دروغ خویش را بگمارد

کذب از روش کلام او می بارد

در عین دروغ گفتنش مکث کند

ضیق النفسی چو صبح کاذب دارد