شیرین دهنی چون قندو لعلی چو نبات

گوی زنخی چو قطره آب حیات

گویند مبین و صبر کن در غم او

صبرم نبود که بشنوم این کلمات

ای خفته بخواب غفلت اندر ظلمات

خضر ره تست وصل آن آب حیات

برخیز وز وصل او برافزود چراغ

ور نی دگرش بخواب بینی هیهات

با ظلمت مرگ برق جان را چه ثبات

بس غره مشو چو کزو از آب حیات

کاین کوزه عمر بشکند آخر کار

وین آب حیات گم شود در ظلمات

ساقی قدحی که هست عالم ظلمات

جز روی تو نیست در جهان آب حیات

از جان جهان و هرچه در عالم هست

مقصود تویی و بر محمد صلوات

ای لعل تو چشمه آب حیات

وز صورت تو شکسته دل لات و منات

هر کو ز عطارد رخت سر نکشید

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

بنوشت فلک به پادشاهیش برات

ای برده لب تو رونق از آب حیات

وز شرم خطت خضر نهان در ظلمات

بی نقد وصال تو خوشم نیست اگر

بخشند بهشت جنتم هشت برات

بخشند بهشت جنتم هشت برات

ای از شکر لب تو در شیشه نبات

وز شوق لب تو جان دهد آب حیات

چشم تو بخون من محصل شده است

وز خال و خط و زلف تو دارد سه برات

وز خال و خط و زلف تو دارد سه برات

آنجا که منم نه ذات باشد نه صفات

نه انجم و افلاک و عناصر نه جهات

نه کشف و تجلی و نه حال و نه مقام

نه جنت و دوزخ و نه نور و ظلمات

که شاید دری بر دل از واردات

فشاند سر دست بر کاینات

ای گشته تو را صفات، مانع از ذات

از ذات فرو نمان به امید صفات

چندم پرسی کز چه جهت روزی توست

با آنکه خداست رازق از کل جهات

ای شوق لبت ز صبر من برده ثبات

تلخ از شکرین تبسمت کام نبات

مشتاق لبت را چو اجل خون ریزد

از تیغ اجل فرو چکد آب حیات

فردا که حیات تازه گیرند اموات

خورشید پرستان همه یابند نجات

گر عذر پرستش خود ایرا گویند

کای را قبسی شمرده ایم از قبسات

آن کز هنرش بلند گردد درجات

نقدی به کفش نیست به جز نقد حیات

مانند چنار گر کشد سر به فلک

جز دست تهی چه حاصل از جوهر ذات

ای حسن تو جلوه‌گر ز اسما و صفات

روی تو نهان در تتق این جلوات

اندیشه کجا بکبریای تو رسد

هیهات ازین خیال فاسد هیهات

صاحب جاها تویی رفیع الدرجات

باشد قلمت خضر و دوات آب حیات

امروز مرا به سر خطی شاد بکن

عمریست امیدوارم از ماه برات

استاد زمانه عارف ذات و صفات

محمود [به نزد] همه چون آب حیات

بی روی تو روی خوشدلی نتوان دید

دور از تو ز غم چگونه یابیم نجات؟

ماند آه بهین گوهر دریای حیات

ممنوع برای دم آبی ز جهات

وقت مدد است جوشی ای قلزم اشک

گاه کرم است موجی ای شط فرات

در عالم بی زری که تلخ ست حیات

طاعت نتوان کرد به امید نجات

ای کاش ز حق اشارت صوم و صلات

بودی به وجود مال چون حج و زکات

خوشتر بود آب سوهن از قند و نبات

با وی چه سخن ز نیل و جیحون و فرات

این پاره عالمی که هندش نامند

گویی ظلمات و سوهن ست آب حیات

حق جلوه گر از حضرت اسماء و صفات

اسم و صفت از حضرت اعیان و ذوات

اعیان و صفات ظل اسماء و نعوت

اسماء و نعوت ظل حق حضرت ذات