تو رنجه مشو برون میا از در خویش

من خود چو قلم همی‌دَوَم بر سر خویش

گر خصم تو آتش است من آب شوم

ور مرغ شود حلقه مضراب شوم

ور عقل شود طبع می‌ ناب شوم

در دیده حزم و دولتش خواب شوم

بدکاستن و نیک فزودن باید

زیرا که همی‌کشت درودن باید