عشق تو مرا از هر دو جهان ساخت مجرد

ای عشق گرانمایه و ای دولت سرمد

مردم ز غم عشق و نی یافتم آخر

از دولت دیدار تو صد جان مجدد

من رند خرابات مغانم،چه توان کرد؟

[...]

چو با تست مقصود، هرجا که هستی

گرش باز دانی ز هجران برستی

درین جست و جو دور رفتی وگر نی

چو خود را بدانی ازین جو بجستی

ز تحصیل عرفان محصل همین شد

[...]

مسئله مشکل و آسان توی

ای دل و جان، در دل و در جان توی

دلبر نامی گرامی توی

نور دل و دیده اعیان توی

مسئله مشکل عشاق را

[...]

درویش، که حرف او بصورت پنجست

هریک بمثابه ای که بیش از پیشست

دالست دلیل آنکه با درد بساز

گر بر تن تو هر سو مو صد نیشست

را، روی و ریا مکن، که این روی و ریا

[...]

من بنده روی توام، ای باده پرست

وز نرگس مخمور تو جانم شده مست

چون پرتو دیدار تو ظاهر گردد

مارا بسر کوی تو یک هی هی هست

گر جانم گویم، عاشق پیشین شماست

ور دل گویم، بنده مسکین شماست

خلق دو جهان طفیل تمکین شماست

گر کافر و مؤمنست، بر دین شماست

تا بر سر کوی عاشقی منزل ماست

سر ازلی و ابدی حاصل ماست

تا نشئه عشق تو در آب و گل ماست

سر نامه نام‌ها بنام دل ماست

دل عاشق چشم ترک مستانه تست

تو شمعی و عالم همه پروانه تست

جان و دل ما عاشق و دیوانه تست

تو خانه دل شدی و دل خانه تست

عاشق که سمندر نبود خر کوفست

صوفی که قلندر نبود موقوفست

رندی که نه پارسا بود نامردست

زاهد که نه شاهدیش باشد بوفست

گفتم:بهزار دل ترا دارم دوست

در خنده شد از ناز که:این شیوه نکوست

گفتم:صنما،راه وصال از که بکیست؟

فرمود که: ای دوست، هم از دوست بدوست

هرچند که در زمانه یک محرم نیست

بنیاد اساس دوستی محکم نیست

ما در همه حال با غمش دلشادیم

چون غم به سلامتست، دیگر غم نیست

یک لحظه دلم را سر هشیاری نیست

با هشیاران مرا سر یاری نیست

باریست مرا،که پیل مستش نکشد

وین بار بجز عنایت باری نیست

هر دل،که ز سر کارآگاهی یافت

در ملک جهان ز ماه تا ماهی یافت

دریاب،اگر چنانچه در خواهی یافت

کین نکته بروزگار در خواهی یافت

گر دلبر من شیوه مستان گیرد

بر عاشقان خود هزار دستان گیرد

نومید مشو ازو،که در آخر کار

هم عاقبت کار تو آسان گیرد

ای دل،غم عشق ذو فنونت سازد

وز هرچه گمان بری فزونت سازد

در واقعه هجر زبونت سازد

آخرغم آن نگار چونت سازد؟

دل بسته طره های مشکین تو شد

جان خسته لعل گوهرآگین تو شد

جان دو جهان بنده مسکین تو شد

صد فاتحه خوان طفیل آمین تو شد

یک چند مرا پیر خرد گفتی پند :

هان!تانکنی به مهرورزی پیوند

نشنید نصیحت خرد بخت نژند

هجران بسرم تاخت چو کوه الوند

آن روز که این گنبد مینا بستند

وین طارم نه سپهر اعلا بستند

نی کتم عدم بود،نه شمع و نه آتش

نی رشته،که عشق یار بر ما بستند

آنها که ز سودای تو سرگردانند

آشفته و شوریده و بی سامانند

در طلعت زیبای تو حیرانانند

حیرانانند و تا بحی میرانند

چون باده بما داد،علی رغم حسود

خوردیم،اگرصاف،اگر دردی بود

این باده ز بهر ماست،جز ما که خورد؟

چون رسم شراب خانه بهر مابود