لَو کَانَتِ الاَمرَاضُ مَحمُولَهًٔ

یَحمِلُهَا القَومُ عَنِ القَومِ

حَمَلتُ عَن جِسمِکَ ثِقلَ الاَذَی

حَملَ جُفُونِی ثِقلَ النَّومِ

آنک هستم ز خاک درگه او

من دلخسته روز و شب محروم

وطنش در میان جان منست

نی درون دل ار کنی معلوم