مالید بر او چو دوستان دست

هرجا که شکسته دید می‌بست

دانم که در این حصار‌ِ سربست

زان ماه حصاریت خبر هست

چون بوی دمن شنید بنشست

یک لحظه نهاد بر جگر دست

زان یار بداشت در زمان دست

آن بند و رسن همه در این بست

چون بادی از آن چمن بر او جست

بر خاک چمن چو سبزه بنشست

در کشتگیم امید آن هست

کاری به بهانه بر سرم دست

چون گل کمر دو رویه می‌بست

زوبین در پای و شمع بر دست

کرده به چنان مروتی چست

آن خانهٔ ریگ بوم را سست

آهسته فراز رفت و بنشست

مالید به رفق بر سرش دست

گوری بکن و بر او بنه دست

پندار که مُرد عاشقی مست

عرشی به طناب عرش زد دست

خاکی به نشیب خاک پیوست

با وحش چو وحش گشته هم‌دست

کز وحش به وحش می‌توان رست

القصه چه گویم آن چنان چست

کز دیده برآمد از نفس رست

من زین دو علاقهٔ قوی‌دست

در کش مکش اوفتاده پیوست

افتاد چنانکه اوفتد مست

او رفته ز دست و نامه در دست

در سیر نشان سوسنی هست

ریحان نشود ولیک در دست

جز آمدنی که نامد از دست

هر شرط که باید آن همه هست

چون نامه تمام کرد سربست

بفکند به پیش قاصد از دست

بر موکب آن سباع زد دست

تا جمله شدند بر زمین پست

من در قدم تو می‌شوم پست

تو در کمر که می‌زنی دست؟