زآوازهٔ آن دو بلبل مست

هر بَلبَله‌ای که بود بشکست

زان چشمهٔ سیم کز سمن رست

نسرین ورقی که داشت می‌شست

چون گل به میان سبزه بنشست

بر سبزه ز سایه گل همی‌بست

بر هر چمنی که دست می‌شست

شمشاد دمید و سرو می‌رست

می‌گفت گرش گذارم از دست

آن شیفته گشت و این شود مست

از پشت سمند خیزران دست

ران بازگشاد و بر زمین جست

گر دست ترا کرامتی هست

آن دسترسی بوَد نه زین دست

ناآمده این شکار در شست

داری ز من و ز کار من دست

لیکن به توام توقعی هست

کز شیفتگی رها کنی دست

بر رسم عرب عمامه در بست

با او به شراب و رود بنشست

صبر‌م شد و عقل رخت بربست

دریاب و گرنه رفتم از دست

شمشیر ز خون جام بر دست

می‌کرد به جرعه خاک را مست

از صاعقهٔ اجل که می‌جست

پولاد به سنگ در نمی‌رست

گر لشگر او شدی قوی‌دست

هم تیر بریختی و هم شست

نوفل به مصاف تیغ در دست

می‌کشت بسان پیل سرمست

از خون روان که ریگ می‌شست

از ریگ روان عقیق می‌رست

یک ره بنه این قیامت از دست

کآخر به جز این قیامتی هست

وآنرا که دهان آدمی خست

نتوان به هزار مرهمش بست

نوفل چو به ملک خویش پیوست

با هم‌نفسان خویش بنشست

مجنون به جواب آن تهی‌دست

از مرکب خود سبک فرو جست