بر کوه شدی و میزدی دست

افتان خیزان چو مردم مست

می‌رفت نوان چو مردم مست

می‌زد به سر و به روی بر دست

لیلی چو قمر به روشنی چست

مجنون چو قصب برابرش سست

لیلی چو گل شکفته می‌رست

مجنون به گلاب دیده می‌شست

لیلی می مشک‌بوی در دست

مجنون نه ز می، ز بوی می مست

ترکانه ز خانه رخت بربست

در کوچگهِ رحیل بنشست

او فارغ از آنکه مردمی هست

یا بر حرفش کسی نهد دست

چون شیفتگی و مستی‌ام هست

در شیفته، دل مجوی و در مست

کان شیشهٔ می که بود در دست

افتاده شد آبگینه بشکست

در حلقهٔ کعبه‌، حلقه کن دست

کز حلقهٔ غم بدو توان رست

از جای چو مار حلقه برجست

در حلقهٔ زلف کعبه زد دست

کاین سلسله‌ای که بند بشکست

چون حلقهٔ کعبه دید در دست

از بادهٔ بی‌خودی چنان مست

کاگه نه که در جهان کسی هست

تا در من و در تو سکه‌ای هست

این سکهٔ بد رها کن از دست

آواره مباد دولت از دست

چون دولت هست کام دل هست

هان تا نشوی به صابری سست

گوهر به درنگ می‌توان جست

شد کبک دری ز قهقهه سست

کاین پیشهٔ من نه پیشهٔ تست

بر نجد شدی چو شیر سرمست

آهن بر پای و سنگ بر دست

سیراب گلش پیاله در دست

از غنچهٔ نوبری برون جست

صیدی ز کمند او نمی‌رست

غمزش بگرفت و زلف می‌بست