تا در نفسم عنایتی هست

فتراک تو کی گذارم از دست

جبریل رسید طوق در دست

کز بهر تو آسمان کمر بست

در سلسلهٔ فلک مزن دست

کاین سلسله را هم آخری هست

پرسیدنِ هر که در جهان هست

کز فاقهٔ روزگار چون رست

هرچ آن نظری در او توان بست

پوشیده خزینه‌ای در آن هست

اما نتوان نهفت آن جست

کاین دانه در آب و خاک چون رست

تا ده دهی غرایبت هست

ده پنج زنی رها کن از دست

این نسخه چو دل نهاد بر دست

در پهلوی من چو سایه بنشست

در گفتن قصه‌ای چنین چست

اندیشهٔ نظم را مکن سست

پروانه دل چراغ بر دست

من بلبل باغ و باغ سرمست

چون سایه شده به پیش من پست

تعریض مرا گرفته در دست

گر ساز کنم قصایدی چست

او باز کند قلایدی سست

زخمی چو چراغ می‌خورم چست

وز خنده چو شمع می‌شوم سست

یوسف که ز ماه عقد می‌بست

از حقد برادران نمی‌رست

وان کو به کژی من کشد دست

خصمش نه منم که جز منی هست

گر هفت سرت چو اژدها هست

هر هفت سرت نهند بر دست

ساقی نفسم ز غم فروبست

می ده که به می ز غم توان رست

بدری به هزار بدره می‌جست

می‌کاشت سمن ولی نمی‌رست

چون لاله دهن به شیر می‌شست

چون برگ سمن به شیر می‌رست

او نیز هوای قیس می‌جست

در سینهٔ هردو مهر می‌رست