باشد که رسد ز راه ناگاه

هستند نهاده چشم بر راه

چون دید ز پرده روی آن ماه

رفت آگهیش ز جان آگاه

مملوک توام فسانه کوتاه

العبد و ماله لمولاه

لیلی که درین حدیث جانکاه

می برد به سر به گریه و آه

چون بر نفسش گشاده شد راه

بر جای نفس نزد به جز آه

می رفت به کوه و دشت چون شاه

با او سپه وحوش همراه

بودی چو قدم زدی به هر راه

جاروب کشیش کار روباه

از دامنشان به گاه و بیگاه

آفات زمانه دست کوتاه

از درد تو باشد آهو آگاه

باشد ز سه حرف او دو حرف آه

بنشست ولی ز خود نه آگاه

بنهاد چو چشمه چشم بر راه

عمری به دراز گریه و آه

می کرد و زبان خلق کوتاه

گفت ای به میان عاشقان شاه

زاسرار نهان عشق آگاه

دانست که خاست مانع از راه

شد راه به کوی وصل کوتاه

دارند آندم در آن گذرگاه

بیگانه و آشنا همه راه

زان خیمه گهش نمود ناگاه

با جمع ستارگان یکی ماه

جاروب کشیش کرد روباه

برداشت غبار حیله از راه

تا برد به سوی خیمه اش راه

دیدش بیرون خیمه چون ماه

هشدار که باشد اندرین راه

از حشمت و جاه کند صد چاه

ابروی تو هرکه دید ای ماه

زد نعره که الهلال والله

وز بهر بقای دولت شاه

باشد شب و روز و گاه و بی‌گاه