جانی و عزیز‌تر ز جانی

در خانه بمان که خان و مانی

خواهم که همیشه زنده مانی

خود بی‌تو مباد زندگانی

زد قهقهه مور بیکرانی

کای کبک، تو این چنین ندانی

می‌زیست به رنج و ناتوانی

می‌مرد کدام زندگانی

رشک رخ ماه آسمانی

رنج دل سرو بوستانی

با این‌همه ناز و دلستانی

خون شد جگرش ز مهربانی

یابد ز نسیم گلستانی

از یار غریب خود نشانی

نالید و بناله در نهانی

می‌گفت ز روی مهربانی

زان سرو بنان بوستانی

می‌دید در او یکی نهانی

در ره ز بنی‌اسد جوانی

دیدش چو شکفته گلستانی

کاین تازه بهار بوستانی

دارد عَرَضی ز ناتوانی

آن باد که این دهل‌زبانی

باشد تهی از تهی‌میانی

نوفل به سرش ز مهربانی

می‌کرد چو ابر دُرفشانی

شد چهرهٔ زرد‌ش ارغوانی

بالای خمیده خیزرانی

مجنون به سکونت و گرانی

شد عاقل مجلس معانی

گر لیلی را به من رسانی

ورنه نه من و نه زندگانی

می‌برد به هر طریده جانی

افکند به حمله‌ای جهانی

از بهر پری زده جوانی

خواهم ز شما پری نشانی

یاران چو کنند هم‌عنانی

از سنگ برآورند خانی

وان پای لطیف خیزَرانی

درخورد شکنجه نیست دانی