شه چون شدی از کسی بر آزار

دادیش بدان سگان ِخونخوار

دادی به سگانم از یک آزار

و این بُد که نبُد سگ آشنا‌خوار

وان کوکب دیگ‌پایه کردار

در دیگ فلک فشانده افزار

کز ناوک آهنین‌ِ آن خار

روید ز دلم هنوز مسمار

بیند همه روز خار بر خار

زین‌گونه فتاده کار در کار

بر پای نهاد سر چو پرگار

برگشت به گرد خویش صد بار

آن نخل که دارد این زمان خار

فردا رطب تر آورد بار

بود اول آن خجسته پرگار

نام ملکی که نیستش یار

ای گنج ولی به دست اغیار

زان گنج به دست دوستان مار

من در ره بندگی کشم بار

تو پایهٔ خواجگی نگه‌دار

آب از دل باغبان خورد نار

باشد که خورد چو نقل بیمار

آن جامهٔ تن که داشت در بار

آورد و نمود عذر بسیار

یاری نه، چه می‌کنی در این کار‌؟

قوتی نه، چه می‌خوری در این غار‌؟

چندین چه نهی به گردِ هر غار

پا بر سر مور یا دم مار‌؟

در دام کشی مرا دگر بار

تا در دو قفس شوم گرفتار

یکبار دگر سلیم دلدار

آمد بر آن غریب غم‌خوار

گشت از دَم یار چون دُم مار

یعنی به هزار غم گرفتار

گویی که بمیر در غمم زار

هستم ز غم تو اندرین کار

یک جو ندهی دلم در این کار

خوناب دلم دهی به خروار

چون یافتی‌ام غریب و غمخوار

الله معک بگوی و بگذار