طفلان گیا مگر بهاران

بودند بر آن ز مشق کاران

گردش گردم چو حج گزاران

چون چشمه زمزم اشکباران

ابری تو ولی به روزگاران

برق از تو به من رسد نه باران

در معرکه گاه راستکاران

یک موی تو وز عسس هزاران

چون دامن خیمه اش بهاران

از ابر شود سرشکباران

مرهم نه داغ دلفگاران

تسکین ده درد بی قراران

مرهم نه داغ دلفکاران

تسکین ده جان بی‌قراران

چون ابر هنوز در بهاران

زآن صبح دمم سرشک باران

کان یار سفر گریده ناگاه

در دیده سرشک همچو باران

از خانه برآمد و دویدم

[...]

بر کِشت دل امیدواران

باران عطای خود بباران

خود رفته و بر امیدواران

فیضش باقی ست روزگاران

آن دره تاج تاجداران

غرق دل و دستش ابر و باران