آهوتک خویش را بدو داد

تا گردن آهوان شد آزاد

مجنون چو رسید پیش صیاد

بگشاد زبان چو نیش فصاد

از پای گوزن بند بگشاد

چشمش بوسید و کردش آزاد

چون سیل خراب کرد بنیاد

دیوار چه کاهگل چه پولاد

و او را شده در خراب و آباد

جز نام و نشان لیلی از یاد

چون ناوردت به سال‌ها یاد

زو یاد مکن چه کارت افتاد؟

یک‌دم نبوَد که آن پریزاد

صد بار نیاورَد ترا یاد

با یار نو آنچنان شدی شاد

کز یار قدیم ناوری یاد

تو آن نکنی که من شوم شاد

وانکس نه منم که نارمت یاد

دهقان فصیح پارسی زاد

از حال عرب چنین کند یاد

تا عاقبتش یکی نشان داد

کانک به فلان عقوبت آباد

از هر دو سرشک دیده بگشاد

این بوسه بدان و آن بدین داد

هر یاد که بود رفت بر باد

جز فرمُشیَم نماند بر یاد

چون بستانی ببایدت داد

کز داد و ستد جهان شد آباد

چون مرد پدر ترا بقا باد

آخر کم از آنکه آریش یاد؟

مجنون که بدان ددان خورش داد

کرد از پی خود حصاری آباد

وان نامه چنان که بود بگشاد

بوسید و سبک به دست او داد

دانا به اگر نیاورد یاد

زان غم که مخالفی شود شاد

قاصد ستد و دوید چون باد

زان گونه که برد نامه را داد

در دل ستدن ندادیم داد

گر جان ببری کی آریم یاد