حسن تو شکسته نور مهتاب

خورشید ز تاب توست بی تاب

با قبلهٔ ابروی تو حاشا

کس روی کند به سوی محراب

شب های دراز در فراقت

[...]

ای جد تو مصطفی علی باب!

ای کشتهٔ تیغ و، تشنهٔ آب!

جسمت دو شب و سه روز افتاد

اندر بر آفتاب و مهتاب

خم شد کمرت ز مرگ اقوام

[...]

ناصح چو گذشت از سرم آب

ترسانیم از چه رو، ز غرقاب

چون آب ز سر گذشت غم نیست

گرداب بود و یا که گرد آب

امروز متاع کم بهائی است

[...]

از بازی خویش یاد داری

بر بام، شبی که بود مهتاب

گشتی چو ز دست من فراری

افتاد و شکست کوزهٔ آب

ژولید، چو آب گشت جاری

[...]

آراست بساط آسمانی

از جلوه‌گری، خور جهانتاب

بگریخت ستارهٔ یمانی

از باغ و چمن، پرید مهتاب

رخشنده چو آب زندگانی

[...]