تا جنبش دست هست مادام

سایه متحرک است ناکام

چون سایه ز دست یافت مایه

پس نیست خود اندر اصل سایه

چیزی که وجود او به خود نیست

[...]

سجادهٔ زهد من که آمد

خالی ز عیوب و عاری از عار

پودش همگی ز تار چنگ است

تارش همگی ز پود زنار

آنان که درین جهان فانی

جویند حیات جاودانی

از هستی خویش عار دارند

بر دل همه داغ یار دارند

هم خانه و یار مقبلان باش

[...]

آنجا که حریم بی نیازی است

اندیشهٔ ما خیال بازی است

حرفی که رود ز راه تقلید

خرسندی طبع دان نه توحید

قومی که ز جمله پیش دیدند

[...]

نومیدی عاشقان قدیم است

مخصوص به روزگار من نیست

آن کس که سرشت ما زِ گل کرد

گل را به چهل صباح دل کرد

دل آینهٔ ظهور خود ساخت

دل مظهر پاک نور خود ساخت

مستند ز بادهٔ الهی

[...]

بیگانه شدم ز هر دو عالم

وآگه نه که آشنایِ من کیست

بر ما چو وجود نیست ما را

چندان غم و رنج بی کران چیست

چون هست یقین که نیست جز تو

آوازهٔ این همه گمان چیست

در عشق چو من توام تو من باش

یک پیرهن است گو دو تن باش

یک ذره سواد فقر در باخت

شد هر دو جهان ازو سیه پوش

گر در غلط اوفتیم در علم

کی در غلط اوفتیم در عین

ما خانه خراب کردگان را

در دل غمِ خانمان نگنجد

یا دوست گزین کمال یا جان

یک خانه دو میهمان نگنجد

هرگل که ز خاک من بروید

عاشق شود ار کسی ببوید

ای از دو جهان نهان، عیان کیست

ای عین عیان پس این نهان کیست

گفتی که همیشه من خموشم

گویا شده پس به هر زبان کیست

گفتی که نهانم از دو عالم

[...]

از کوچهٔ عشق ره به در نیست

این وادی حیرتست و حرمان

در سینه نهان هزار دوزخ

در دیده عیان هزار عمان

روزی که چو ما شوی بدانی

[...]

ای ناظر نقش آفرینش

بردار خلل ز راهِ بینش

کاین هفت حصارِ برکشیده

بر هزل نباشد آفریده

هر ذره که هست اگر غبار است

[...]