از نفس توسن خود ایمن مشو گر او را

بر آخور ریاضت صد سال بسته باشی

در وقت خشم و شهوت با اینهمه ریاضت

زنجیر بگسلاند در فحش بی تحاشی

برداشت ساقی ما شرم از میان و منهم

گل پیرهن قبا را بگشود و پیرهن هم

دل گرچه از هوایت دارد غم پیاپی

گر گفت ازین هوایم غم نیست شنو از روی

این کاخ خاک بر سر جان سوخت بیتو حاصل

دام مراد وصلت تا کی شدست حایل

مجمر صفت دل من میسوزی از تغافل

مجرم منم اگر چه زلفت کند تطاول