گفتی کمال چون رست از تیره روزگاری

سر برزد آفتابی از مطلعِ عنایت

بی جان و تن دلم شد در وصل یار واصل

تحصیل یار کردیم عمری و بود حاصل

گفتم دلاتو چندین بر خویشتن چو پیچی

با یک طبیب محرم این راز در میان نه

گفتا که هم طبیبی فرموده است این را

گر مهرِ یار داری صدمُهر بر زبان نه

ساقی و باده چونیست الا یکی پس از چه

در هر طرف فتاده مستی است از شرابی

هر قوم راست راهی، دینی و قبله گاهی

من قبله راست کردم برسمت کج کلاهی