نبود گرت عطا، برخ سائلان بخند

روی گشاده نایب دست گشاده است

ما را چو باز طایر دل پای بست تست

مانند بهله، زندگی ما بدست تست

ما را چو باز رشته جان‌ها به دست اوست

مانند بهله زندگی ما به دست اوست

گندم ز بیقراری ما از برای نان

خندید آنقدر که شکم بر زمین نهاد!

یک ذره اعتماد نشاید بجاه کرد

دیوار موج را نتوان تکیه گاه کرد

پیری مگو مرا ز جوانی پدید شد

در راه مرگ، دیده عمرم سفید شد

بی ترک مال، خنده بلب آشنا نشد

تا بر نخاست از سر زر، غنچه وا نشد

تنها نه ماه پیش رخت سر فگنده شد

تا شمع دید روی ترا، مرد و زنده شد!

بیچارگان، بآه شهان را زبون کنند

این تند بادها، چه علمها نگون کنند

تا زنده است عاشق از اینجا نمی‌رود

گر سر رود ز کوی تواش پا نمی‌رود

شد کاروان عمر، بکن خویش را خبر

آماده بودنست ترا زاد این سفر

ما همرهان، ز چشم جهان گرم رفتنیم

چون قطره های اشک بدنبال یکدگر

گمنام بس که همچو وفا در زمانه‌ام

کس جز شکست راه نیابد به خانه‌ام

ما از شکست خویش رخ یار دیده ایم

این باغ را ز رخنه دیوار دیده ایم

ای آنکه محو خویش در آیینه گشته‌ای

ما هم نه‌ایم بی‌تو، به ما هم نگاه کن

برو کمان ما را هر دیده نیست قابل

ابروی یار را من، دیده بدیده دل

شد وقت کوچ کوچ، بنال ای دل حزین

شد عمر پوچ، پوچ بکش آه بعد از این