خار ترم که تازه ز باغم دروده‌اند

محروم بوستانم و مردود آتشم

ما زهر قاتلیم فصیحی نه شهد ناب

مرد طپانچه خوردن بال مگس نه‌ایم

ما توأمیم با گل رعنا در این چمن

از خون پریم و رنگ به بیرون نمی‌دهیم

گر گل نصیحتت نپذیرد در این چمن

باری به ناله‌ای مدد عندلیب کن

چون نعش من برند برون از سرای من

محنت برهنه‌پای دود از قفای من

ای دل از آن دهن طمع خام می‌کنی

خود را برای هیچ چه بدنام می‌کنی