تا چند رخ ز باده کسی لاله گون کند؟

تا کی کسی شناه به دریای خون کند؟

هر کس ز عشق سایه دستی گرفته است

چون تیشه دست در کمر بیستون کند

روزی که چرخ پنبه گذارد به داغ ما

[...]

چندان که ممکن است کسی مردمی کند

دم را چرا علم کند و کژدمی کند؟

نان جوی به سفره هر کس که هست ازوست

آدم زبان خویش اگر گندمی کند

طوفان نوح، کودک دریا ندیده ای است

[...]

اول به ظالمان اثر ظلم می رسد

پیش از هدف همیشه کمان ناله می کند

در خشت خم به چشم حقارت نظر مکن

خورشید ساغر از لب این بام شد بلند

پرواز مرغ بسمل ازو بیشتر مخواه

بال و پری که در شکن دام شد بلند

این ناقصان که فخر به انساب می کنند

پس پس سفر چو طفل رسن تاب می کنند

اسلاف را هم از نسب خود کنند خوار

بس نیست این ستم که به اعقاب می کنند؟

تیر از فراق شست تو می کرد ناله دوش؟

یا بال عندلیب پر این خدنگ بود

از آبیاری عرق شرم، روی او

تا آفتاب زرد خزان لاله رنگ بود

امشب که شوخی هوسش آرمیده بود

[...]

مژگان من ز اشک دمی بی گهر نبود

این شاخ بی شکوفه لخت جگر نبود

آیینه ات ز دود خط آخر سیاه شد

خط بر زمین کشیدن ما بی اثر نبود

خطت ز پیش چشم سوادم نمی رود

دلسوزی رخ تو ز یادم نمی رود

هر جلوه ای که دیده ام از سروقامتی

چون مصرع بلند ز یادم نمی رود

(هرگه لبت به خنده تبسم ادا شود

هر عضو من چو برگ گل از هم جدا شود)

(پیکان یار را نتواند به خود گرفت

گر استخوان من همه آهن ربا شود)

دل روبرو به خنجر مژگان چرا شود

با برق، خار دست و گریبان چرا شود؟

جان داد صبح بر سر یک خنده خنک

دندان کس به خنده نمایان چرا شود؟

آنجا که عارض تو ز می لاله گون شود

در دیده رشته های نگه جوی خون شود

لنگر درین محیط کند کار بادبان

دیوانگی ز سنگ ملامت فزون شود

عمرم به تلخکامی مل خرج می شود

اشکم به رنگ لاله و گل خرج می شود

با عاشقان همین سخن عاشقی بگوی

در کشور قفس زر گل خرج می شود

ای سنگدل عقیق تو بدنام می شود

ورنه مرا چه از دو سه دشنام می شود؟

ایام برگریز پر و بال میرسد

تا عندلیب ما به قفس رام می شود

در خانه ای که روی تو افزود از شراب

[...]

از خواب، چشم شوخ تو سنگین نمی شود

در زیر ابر برق به تمکین نمی شود

تلخی پذیر باش که بی آب تلخ و شور

چون گوهر استخوان تو شیرین نمی شود

هرکس که از رخ تو نظر آب می‌دهد

خرمن به برق و خانه به سیلاب می‌دهد

در خون یک جهان دل بی‌تاب می‌رود

مشاطه‌ای که زلف ترا تاب می‌دهد

صیدی که بی‌قراری وحشت کشیده است

[...]

گل بوی بی وفایی ارواح می دهد

یادی ز کم بقایی ارواح می دهد

خندیدن و شکفتن یاران به روی هم

یاد از بغل گشایی ارواح می دهد

آیینه ات ز چشم بدان بی صفا شده است

خاکستر سپند، جلای تو می دهد

عاشق عنان به چرخ مقوس نمی دهد

صید رمیده دست به هر کس نمی دهد

بی حاصلی است حاصل نیکی به بدگهر

آبی که خورد ریگ روان پس نمی دهد

چون طفل خام، آرزوی بی تمیز ما

[...]

هرگز کسی ز قافله دل نشان ندید

یک آفریده آتش این کاروان ندید

چون سرو، خام آمد و خام از چمن گذشت

نخلی که انقلاب بهار و خزان ندید

رونق ز لاله زار تو خط سیاه برد

این هاله روشنی ز شبستان ماه برد

ای ناخدای موج به فریاد من برس

باد مراد کشتی ما را ز راه برد