اخلاصشان به آل نبی هست فرض عین

سوزند شمع سان، ز غم غربت حسین

مصباح دین، امام مبین، نور مشرقین

مظلوم کربلا شه لب تشنگان، حسین

خون جای اشک، اهل ولا ریزد از دو عین

اندر عزای خامس آل عبا حسین

زینب چون دید خسرو دین مانده بی‌معین

رفت و گرفت دست دو طفلان نازنین

آورد آن دو تا گل گلزار خویش را

با چشم اشکبار به نزد امام دین

گفتا که خواهم ای شه خوبان ز جان کنم

[...]

شد وقت آنکه باز بانوار یاسمین

پهلو بفر سینه سینا زند زمین

چون وادی طوی شد بستان و کرد هین

موسی گل برون ید بیضا ز آستین

مردی بر آن سزد که کند عزم را متین

نه روز و شب نیوشد بر چنگ را متین

با خود سیمبر چو کسی پایکوب شد

سنگین شود بفرق درش خود آهنین

کی با سرون کرگدنان پنجه برزند

[...]

گفتم رهینِ مهرِ تو شد این دلِ حزین

گفتا حزین دلی که به مهری بود رهین

گفتم قرینِ رویِ تو باشد همی قمر

گفتا سهیل باشد اگر با قمر قرین

گفتم که آفرین به رخِ خوبِ یارِ من

[...]

آمد مرا دو هدیه چو دو قرص مهر و ماه

با نامه‌ای دو چون دو طبق گوهر ثمین

از هیأت شریفه نسوان ری که باد

بر هیأت آفرین و بر این هیأت آفرین

یک نامه بود حاوی اشعار دل پسند

[...]

مشکوٰة نور و کوکب دری نشأتین

مصباح سالکان طریق وفا حسین

دل داده‌ام بدست نگاری که در کمین

بنشسته روز و شب پی آزار این کمین

هرکس که گردد آگه از آن گویدم کزین

بگذر ز دلبران جهان دیگری گزین

آری علیست حجه بر حجه آفرین

بر حجه آفرین و بر این حجه آفرین

نشناخت کس خدا جز از آن حجه مبین

الحاصل از وجود علی جز خدا مبین