از عاشقان چه گویم و صبر و توانشان

خندان بود چو لاله دل خونفشانشان

رفتم پی سراغ دل و دیده یافتم

در انتهای وادی وحشت نشانشان

عشاق را شکست غم از بس رسیده است

[...]

گشتم زلطف حضرت بی چون ذولامنن

مداح برج مهر امامت ابوالحسن

بر لوح دل چو جوهر آئینه خشک باد

باشد به غیر منقبت او اگر سخن

شاها شکست قهر تو بال و پر پری

[...]

شاها تویی خدیو زمان خسرو زمن

بادا فدای مرقد خاک تو صد چو من

آنرا که با ولای تو رخت از زمانه بست

می زیبدش ز پردهٔ چشم ملک کفن

سیری ز جوش حرص نبیند عدوی او

[...]

با کثرت رقیب کنم خلوت انجمن

تا با زبان دل بتو گویم دمی سخن

روئین تنان که از اثر زخم سالمند

دارند بیم از مژه ی یار سیمتن

وران دشت عشق همه پیل افکنند

[...]

شبها ببزم غیر توئی شمع انجمن

چون شام کور میگذرد هر شبی بمن

پروانه ای که گرد سرت پر زند منم

در محفلی که روی تو شد شمع انجمن

بازآی چون نسیم سحرگه ببوستان

[...]

بر لوح جان نوشته‌ام از گفتهٔ پدر

روز ازل که تربت او باد عنبرین

کای طفل اگر به صحبت افتاده‌ای رسی

شوخی مکن به چشم حقارت درو مبین

گر در جهان دلی ز تو خرم نمی‌شود

باری چنان مکن که شود خاطری غمین

بر شیر از آن شدند بزرگان دین سوار

کآهسته‌تر ز مور گذشتند بر زمین

باری بجز خدا نتوان خواستن عماد

یا مستعانُ عَوْنَکَ إیّاکَ نَسْتَعِیْنُ

تا خود کدام نقش ازین پرده رو دهد

ماییم و عشق با در و دیوار باختن

جایی که مشعل فلکی پی به او نبرد

محوی چراغ عقل در این ره خموش کن

آن رب مقتدر که بود عشق نام وی

عبد است حسن را بنگر اقتدار حسن

حسن جلی محمد و عشق خفی علی

پنهان عشق جلوه گر از آشکار حسن

با عشق حسن را دو مبین متحد ببین

حسن است یار با وی و او نیز یارِ حسن

خواهی اگر فراغ، برون کن تو ازدماغ

سودای دهر، کش نبود سود جز زیان

درکوی بی نشانی و گمنامی آورد

تا بو که یابی ای دل غافل ز حق نشان

همچون هوس همی چه روی سوی رنگ و بو

همچون مگس همی چه روی گرد این و آن

عنقاصفت ز جملهٔ عالم کناره گیر

سیمرغ وار از همه کس گم کن آشیان

آمد برم سحرگه آن ترک سیمتن

با طره‌یی سیاه‌تر از روزگار من

مویش فراز رویش آزرم غالیه

رویش به زیر مویش بیغارهٔ سمن

مویی چگونه مویی یک راغ ضیمران

[...]