نبود بری بغیر کدورت شتاب را

استادگی است صیقل آیینه آب را

حاصل ندامت است غرور و شتاب را

دست تأسف است گزک، این شراب را

چربد به زور سختی، زور ملایمت

از قفل بند و بست بود بیش موم را

تو چشم روزگاری و، از هر کناره‌ای

مژگان‌صفت به گرد تو حیران نگاه‌ها

در پیریت بدیده غباری که کرده جا

نبود غبار، دیده دل راست توتیا!

پیرانه نیست طور تو، ای شیخ کرده‌ای

ریشی همین سفید در این کهنه آسیا

جانسوزتر کند گل رخسار را حجاب

سوزنده تر بود ز پس شیشه آفتاب

دور از تو توشه سفرم درد و محنت است

در دیده ام سواد وطن شام غربت است

گفتار نرم، آب رخ آدمیت است

روی گشاده آینه حسن سیرت است!

بهر وفای وعده، قیامت چه حاجت است؟

هر روز کز درم تو درآیی قیامت است!

تندی، حریف خوی ملایم نمی شود

در جنگ آب و آتش بنگر ظفر کراست؟!

امروز بیتو خاطر صحبت مشوش است

موج می از فراق تو نعلی در آتش است

لبریز ساغرت زمی ناب گشته است؟

یا آتشی ز تاب رخت آب گشته است؟!

نبود گرت عطا، برخ سائلان بخند

روی گشاده نایب دست گشاده است

ما را چو باز طایر دل پای بست تست

مانند بهله، زندگی ما بدست تست

ما را چو باز رشته جان‌ها به دست اوست

مانند بهله زندگی ما به دست اوست

گندم ز بیقراری ما از برای نان

خندید آنقدر که شکم بر زمین نهاد!

یک ذره اعتماد نشاید بجاه کرد

دیوار موج را نتوان تکیه گاه کرد

پیری مگو مرا ز جوانی پدید شد

در راه مرگ، دیده عمرم سفید شد

بی ترک مال، خنده بلب آشنا نشد

تا بر نخاست از سر زر، غنچه وا نشد