دم ز محبت زن و همچون صغیر

نقش کن این نام بلوح ضمیر

رفته توئی از تو که یادش بخیر

نفی شدستی تو در اثبات غیر

خواهی اگر عاقبت خود بخیر

راحت خود کم طلب از رنج غیر

ظرفیتی بایدت آری صغیر

تا نشوی در کف محنت اسیر

گفت مکن بیم بگفت ای‌ امیر

پس ز کرم خواهش من در پذیر

حاصل مطلب منگر چون صغیر

هیچیک از خلق جهانرا حقیر

گفت پسر را که دو حرف از ضمیر

محو مکن پند پدر در پذیر

نیست مر این چار سخن را نظیر

آن دو بگیر این دو رها کن صغیر

بندگی حق به حقیقت صغیر

خدمت خلق است بجان در پذیر

گشته چنان حرس و طمع را اسیر

کامده در نوع کشی بس دلیر

بی‌غرضست آنچه که گوید صغیر

گر بود انصاف از او در پذیر

این همه فرع بشر‌ام د صغیر

فرع بنه کام دل از اصل گیر

دل که به دلدار ننالد صغیر

مشت گلش بیش مخوان دل‌مگیر

کار بتوفیق بر آید صغیر

دامن بخشندهٔ توفیق گیر

خواجه تو هم پند شنو از صغیر

پند غلامت که منم در پذیر

زنده‌دلی، عالم و فرخ ضمیر

مهر صفت، شهرتش آفاق گیر