نقشهٔ آثار تو والا شئون

نقش شود برکمر بیستون

یک‌تنه از بیشه چمیدی برون

بود خدا و خردت رهنمون

آن لگن است این فلک واژگون

پیرزن این دنیی مکار دون

پایهٔ آن گر ز دل آید برون

خودبخود این تخت شود سرنگون

بار خود افکند و شد آن ذوفنون

در طلب حاجتی از دژ برون

قلع همی در بر عالی و دون

روی سفیدت کند و سیم گون

رفع نشد خوی بدش از جنون

بلکه دل‌آزاری او شد فزون

کان چه حبل بود و چه مکروفسون

یا که بدان مکر شدت رهنمون

گفت ز روی ادب ای ذوفنون

صد چومنی را تو بره رهنمون

زانچه تو یک قطره ننوشی فزون

من خورم از حد تصور برون

جذبه معشوق مرا بین که چون

همچو منی آیدش از در درون

الغرض آن خواجه بزجر فزون

از دل آن چاه چو‌ام د برون

بیرق جمهوری اگر شد نگون

جان وی از پیری او شد برون

غصه نخور می‌زنم «انژکسیون»

زنده شود لیک به حال جنون

بیرق قرمز جگرم کرد خون

رفت جگرگوشه ز دستم برون

دولت ما گشته دچار جنون

شکر که آخر علمش شد نگون

ز انده ایام نگردد زبون

رایت سعیش نشود واژگون