دلق صفا در بر و زیر بغل

کرده نهان دفتر زرق و حیل

هست دو ره هر دو به هم متصل

گام زنان زین دو ره ارباب دل

دست میالای به شغل دغل

پای مفرسای به راه امل

ای ز گلت نا زده سر حب دل

مانده ز حب وطنت پا به گل

لیک نیارند به مکر و حیل

بستن آن رخنه که آید اجل

جامی ازان پیش که تیغ اجل

دست تو کوتاه کند از عمل

چون به تن آزاده ز مهر است دل

سنگ سیاهیست در آن تیره گل

آنست عمارتگری دل که دل

واکشی از کشمکش آب و گل

مائدهٔ فیض چه جزو و چه کل

برده از او فیض چه خار و چه‌گل

باش به عزلتگه خود پا به گل

تا نروی از در کس منفعل

به که در خانه برآری به‌ گل

تا نروی از در کس منفعل

آینه هر چند بود صاف دل

زنگ برآرد چو بماند به گل

گشته چو سوهان به درشتی مثل

ناله از او خاسته در هر عمل

گوهر گنجینه صنع ازل

روشنی دیده علم و عمل

در چمن روضه لطف ازل

رحمت او بال گشای عمل

چون اثر لطف حکیم ازل

ساخت شفاخانه علم و عمل

سایه صورت طلب از آب وگل

سایه معنی نفتد جز بدل

حیف که لختی ننشانم ز دل

این نفس مست فشانم بگل

رو بدل آور زمعاصی خجل

کای دل غفلت زده نی نی چه دل

کشت عیان زان دو قوی تن جمل

از طرف بادیه کوه و کتل