جامه پر صورت دهر، ای جوان

چرک شد و شد به کف گازران

رنگ همه خام و چنان پیچ و تاب

منتظرم تا چه برآید ز آب؟

سوی عجم ران، منشین در عرب

زرده روز اینک و شبدیز شب

من سوی دل رفته و جان سوی لب

نیمه عمرم شده تا نیمشب

فارغ از آبستنی‌ات روز و شب

نامیه عنین و طبیعت عزب

آنچه ببینند غیوران به شب

باز نگویند به روز ای عجب

ماند درین واقعه سی روز و شب

گشت طبیب از مرضش در عجب

با غم او گشته قرین روز و شب

کرده به یک سو همه عیش و طرب

بود به یک لحظه در آن نیمه شب

آمدن و رفتن او ای عجب

ای عربی نسبت امی لقب

بنده تو هم عجم و هم عرب

بر طبق نظم به دست ادب

بر نمطی دلکش و طرزی عجب

غنچه به تعلیم طریق ادب

از سخن و خنده فرو بسته لب

گرچه بیابد به رهش بی طلب

گیردش از خاک به دست ادب

لیک نهان ساخت بر اهل طلب

روی مسبب به حجاب سبب

تیره شبی بود، درآن تیره شب

ما همه در خواب فرو بسته لب

زاغ که شد باز سفیدش لقب

عقدهٔ سد خنده گشاید ز لب

گنج کنی مشربه‌ای را لقب

گنج کند خاک به سر زین سبب

وحشی ازین گفته فروبند لب

روز نهان است و عیان است شب

هیچ میندیش بکام ادب

درشو و مگذار عنان طلب

عشوه نما شاهد هستی لقب

بود زبوس عدم آلوده لب

دمبدم از واقعه نیم شب

داشتی انگشت تحیر بلب