از خود ایران ملکی تازه خاست

تازه گر از وی‌ شود ایران‌،‌ رواست

پیشهٔ او کشتن اولاد ما است

کشتن او فرض بر افراد ماست

آنچه از او بر تو رسد از خداست

مر عمل نیک و بدت را جزاست

رحمت حق شامل آن طبع راست

کاین سخن راست از آنطبع خاست

گیرم از این گونه صلاح شماست

قاعدهٔ نوع‌پرستی کجاست

برد درون پای چپ و پای راست

بانگ ز دل برزد و از جای خاست

گفت چه نالی که همینت سزاست

همچو توئی در خور این ابتلاست

داشت ز کامی بره و خورد ماست

ماست فروشد بگلو سرفه خواست

گفت کسی جرم تو این بس که ماست

ماستکش آورد و از آنسرفه خواست

دهر پر از شرک و نفاق و جفاست

صلحیه یعنی چه و صلح از کجاست

روز دگر‌ام د و آن جامه خواست

وعدهٔ صباغ نیفتاد راست

مذهب اسلام صفا در صفاست

لیک نه اینست که در دست ماست

ای عجب! این راه نه راه خداست

زانکه در آن اهرمنی رهنماست

قافله بس رفت از این راه، لیک

کس نشد آگاه که مقصد کجاست

راهروانی که درین معبرند

[...]

برزگری پند به فرزند داد

کای پسر، این پیشه پس از من تراست

مدت ما جمله به محنت گذشت

نوبت خون خوردن و رنج شماست

کشت کن آنجا که نسیم و نمی است

[...]

گر نروی راست در این راه راست

چرخ بلند از تو کند بازخواست

گفت حدیث تو بگوش آشناست

منعم دوشینه چرا بی نواست

مورچه گر وام دهد، خود گداست

چون تو در ایام شتا، ناشتاست