حاتم و آن بخشش عامش کجاست

طی شده آن نامه و نامش هباست

ساقی سکر است که هستی رباست

ساغر وجد است که مستی فزاست

وحدت ذات است که بی ابتداست

کثرت اسم است که بی منتهاست

طوس، حریم حرم کبریاست

مدفن پاک شهِ پاکان، رضاست

عقل که در ملک بدن کدخداست

راهروان را به خدا رهنما است

خانه هستی که اساسش فناست

بام و درش جمله به دوش هواست

عکس سوال تو جواب تو شد

هرچه ازین کوه شنیدی صداست

چند شوی بانی طول عمل

[...]

حال ببین میلِ کدامین تُراست

هر دو هم ارمیل تو باشد رواست

پنجهٔ عشقست و قوی پنجه ایست

کیست کز این پنجه در اشکنجه نیست

سر به سرِ عشق نهادن خطاست

آلهه عشق بسی ناقُلاست

حسن شما آدمیان کم بقاست

عشق بود باقی و باقی فناست

چوبهٔ تیری که به‌ دست شماست

درشکنیدش که مرا این هواست

هر یک‌، چون تیر نشستند راست

کاین خم بازوی کمانگیر ماست

گفت گر این چنگ نوازند راست

مهر فزونی کند و ظلم کاست

چون که ‌بزد چنگ ‌بر آهنگ راست

نغمهٔ اصلی ز دل چنگ خاست

شحنه بگفتا پدرت در کجاست‌؟

نیک نشان ده که بجوبیم راست

باب ،‌جوان‌تر زپسرکی‌رواست‌؟!

پیرتر از پور، نبیره چراست‌؟

شاه خریدار زمین را بخواست

گفت که این گنج از آن شماست

دانه جو را درمی وزن خاست

جو که به مثقال رسد، کیمیاست

تیغ کجت چون زپی نظم خاست

هر کجیئی بود بدو گشت راست

همچو حقی بهر شهان پربهاست

کاین پی محبوبیت پادشاست