پشت تو آندم که ز طاعت دوتاست

از پی این خیمه ستونیست راست

رفته عمر تو رهین فناست

دولت آینده که داند که راست

هیئت حیوان به رکوع است راست

دایم از آنست که پشتش دوتاست

گرسنگی طعمه خوان رضاست

تشنه لبی شربت جام صفاست

خم پر از باده تهی از صداست

چونکه تهی شد ز صدا پر نواست

رشته تسبیح تو دام ریاست

مهره آن دانه مرغ هواست

ای چو قلم صورت خود کرده راست

میل رقم های کج از تو خطاست

آردکنان بس که بفرسود و کاست

موی تو پر گرد ازان آسیاست

چشمه نوشت که عجب جانفزاست

از لب تو تا به لب آب بقاست

روی الم باز سوی کربلاست

رغبت بیمار بدارالشفاست

گرد ره بادیه کربلا

مخبر مظلومی آل عباست

زین سبب از دیده اهل نظر

[...]

نظم که سرمایه پایندگی است

پایه او غیر چه داند که چیست

خار گل و خار مغیلان جداست

غنچه و پیکان ز کجا تا کجاست

حرف خوش آمد مشنو کان خطاست

مضحکهٔ خلق مشو کان بلاست

کاینهمه تعریف تو گر هست راست

هست حماری که مرا مدعاست

که امروز که روز عمر برجاست

می باید کرد کار خود راست

نسبت این گنج به تعمیرماست

زیب ده این گهر بی بهاست

دست برآور که محل دعاست

بر نفست روح اجابت نواست

گر تو در این ده که فریب آشناست

بر اثر نفس بتازی خطاست

وانکه بخونریزی نفس آشناست

دردکش ماتم او عید ماست

طبع گر از تلخی زهر آشناست

بیم زشیرینی قندش کجا است