آمد و اندر بر شیرش نهاد

چاک زدش پیکر و دور ایستاد

باز بیامد بر حاسد چو باد

گفت کرم کن که درخت اوفتاد

کانکه بدین‌جا سر وکارش فتاد

حق و طلب بایدش از دست داد

جست شتابان و به ره رو نهاد

از زبر بام به زیر اوفتاد

غمزده صراف به عجز اوفتاد

درهم چندیش به کف بر نهاد

کون به خود هرچه پذیرد فساد

نیست جز از مردم بی‌اعتقاد

نظم نخیزد مگر از اتحاد

وان ندهد دست جز از اعتقاد

با پسر خویش برای رشاد

گفت سخنها ز طریق و داد

نیست صغیر از ره کذب و عناد

گر بنهی نام می‌ ام‌الفساد

مذهبی آورد برای عباد

جمع در آن علم معاش و معاد

عارفی از ضعف به بستر فتاد

مرگ برویش در محنت گشاد

کارگر خاکم و مزدور باد

مزد مرا هر چه فلک داد، داد

چهر چمن زرد شد از تند باد

برگ ز گل، غنچه ز گلشن فتاد

بر زنخ از حیله بیفکند باد

موش بترسید و ز ترس ایستاد