بانگ چو بشنید کشف لب گشاد

گفت که حاسد به جهان کور باد

چهره این اخ به تف آلوده باد

خود به تف این اخ چه مناسب فتاد

هر که به یک حرف قلم کج نهاد

حرف وی از لوح بقا محو باد

از ره فکرت قدمی می نهاد

وز سر عبرت نظری می گشاد

پیر چو آن دید دل از دست داد

پشت دو تا روی به پایش نهاد

چون به رخ خویش نظر کم گشاد

عیب بر آیینه نه بر خود نهاد

آردش آن رقعه که صدپاره باد

نامه عصیان و قیامت به یاد

مرد ز بیرون در آواز داد

کای همه را گشته درون از تو شاد

مرد گدا پیشه زمین بوسه داد

گفت که شاها فلکت بنده باد

کرد عصایی و بلند اوفتاد

شعر ترا هیچ بلندی نداد

آنکه بود دخل ز دخلش زیاد

دست به درویش نباید گشاد

مار ز یاری چو کفت بوسه داد

داد دمش خرمن عمرت به باد

باد در پردهٔ هر پاک زاد

هست بلی پرده در غنچه باد

کاین خر صرصر تک آهو نهاد

گوی برون برده ز میدان باد

داشتم این طور حماری مراد

شکر که بی‌رنج طلب دست داد

سر زده او را ز تو دود از نهاد

زین عمل زشت ترا شرم باد

کسی کو آدمی را کرد بنیاد

کجا گنجد به وهم آدمی زاد

از بندگی زمانه آزاد

غم شاد باو و او به غم شاد

معتکف زاویه اتحاد

عهد ازل را گره بیگشاد

زهره رامش گر حوری نژاد

از نفسش عود برآتش نهاد