نام یکی اگر یکی صد نهی ای عزیز من

صد نشود حقیقتش یک بود و به نام صد

روزه داری و قناعت هوسم بود ولی

چشمکی می‌زند آن برهٔ بریان که مپرس

کس به بالای مزعفر مکناداش ترش

که چنانم من ازین کرده پشیمان که مپرس

تهمت دزد برزنم هر که نشانت آورد

کاین ز کجا گرفته‌ای آن ز کجا خریده‌ای

آینه‌ای خریده‌ای می‌نگری جمال خود

در پس پرده رفته‌ای پردهٔ ما دریده‌ای

لاف محبتت زنم تا نفسی است در تنم

گر به تمام عمر خود بی تو دمی زنم، زنم

بعد هزار سال اگر برلحدم تو بگذری

مشک شود همه گلم، روح شود همه تنم

هرکه به خویشتن رود ره نبرد به سوی او

بینش ما نیاورد طاقتِ حسنِ روی او

من نه به اختیار خود می‌روم از قفایِ او

کان دو کمند عنبرین می‌کشدم کشان کشان

هیچکسی به خویشتن ره نبرد به سوی او

بلکه به پایِ او رود هرکه رود به کوی او

تا که ازو نبد طلب طالب او کسی نشد

این همه جستجوی ما هست ز جست و جوی او

گر به وجود ناظری، هر دو یکی است در وجود

ور به صفات مایلی، این دگر است و آن دگر

جام‌ومی‌اندجسم‌وجان،جام،می‌است،وجسم، جان

ورتونیابی این سخن تن دگر است و جان دگر

حسن یکی و در نظر آینه صد هزار، دان

روح یکی و تن بسی باده یکی و جام صد

گر به صد آیینه یکی روی نمود صد نشد

نقش خیال اوست صد صدنشد و کدام صد

نام یکی اگر یکی صد نهد ای عزیز من

[...]