آتش خرمن منی شبنم کشت دیگران

دوزخ من چرا شدی ای تو بهشت دیگران

بر در شاه راستان کیست رهی بر آستین

بنده سر بر آستان چاکر جان در آستین

به گل مباد و گلستان نگاه من گذار من

بس است کوی و روی تو بهشت من بهار من

کاش که در قیامتش بار دگر بدید می

کآنچه گناه او بود من بکشم غرامتش

سرو برفت وبوستان از نظر به جملگی

می نرود صنوبری بیخ گرفته در دلم

یا من ناصبور را پیش خود از وفا طلب

یا تو که پاک دامنی صبر من از خدا طلب

صبر به طاقت آمد از بار کشیدن غمت

چند مقاومت کند حبه و سنگ صد منی

از لب نغز گفت تو حکم به بوسه ها رود

عدل خدائی ار دهد اجر لب خموش من