مو که مست از می انگور باشم

چرا از نازنینم دور باشم

مو که از آتشت گرمی نوینم

چرا از دود محنت کور باشم

اگر من فی المثل در هجو کوشم

بنزد عقل کی معذور باشم

کسی کم هجو باید گفتن آخر

زاول خود ازان کس دور باشم

نگردد سفله رنجور از شنیدنش

[...]

اگر نزدیک وگر از دور باشم

همی تا من منم مهجور باشم

اگر سرمست اگر مخمور باشم

مهل کز مجلس تو دور باشم

رخم از قبلهٔ جان نور گیرد

چو با یاد تو اندر گور باشم

قرارم کی بود خود در تک گور

[...]

ز یار خویش تا کی دور باشم؟

چنین دلخسته و رنجور باشم؟

ز جانان تا به کی مهجور باشم

همان بهتر که از خود دور باشم