نمی‌آیی به بیداری چو در آغوش من شب‌ها

رها کن تا بدزدم بوسه‌ای در خواب از آن لب‌ها

به چشم مردم آگاه، این فرسوده‌قالب‌ها

سوارانند در راه عدم افکنده مرکب‌ها

بخیل دوربین زان می‌کند وحشت ز صحبت‌ها

که چون اعداد، رجعت در کمین دارد ضیافت‌ها

شود زیر و زبر مجموعه خاطر ز محفل‌ها

ز جمعیت پریشان می‌شود سی پاره دل‌ها

ز لعلش پر می گلرنگ شد پیمانهٔ دل‌ها

ز چشم سبز او چینی‌نما شد خانهٔ دل‌ها

به چشم عاقبت بین هر که خود را دید در دنیا

به میزان قیامت خویش را سنجید در دنیا

خبرها می دهد از می پرستی رنگ غمازت

گواه از خانه دارد غنچه خمیازه پردازت

مرا در چاه چون یوسف وطن از مکر اخوان است

برادر گر پیمبرزاده باشد دشمن جان است

کجا چشم بد از دود سپندم در گزند افتد؟

به بخت من گره در کار آتش از سپند افتد

به جز دندان کز آب زندگی چون آسیا گردد

کدامین آسیا دیدی که از آب بقا گردد؟

به عادت هر کجا زهری است شیرین چون شکر گردد

به جز هجران که هر دم تلخی او بیشتر گردد؟

چنین از می گر آن سیب زنخدان لاله گون گردد

سرانگشت سهیل از زخم دندان جوی خون گردد

طریق کفر و دین در شاهراه دل یکی گردد

دو راه است این که در نزدیکی منزل یکی گردد

ز پرگویی دهان هرزه گویان باز می گردد

خموشی سرمه کوه بلند آواز می گردد

دلی دارم که از یاد طرب غمناک می گردد

سری دارم که بر گرد سر فتراک می گردد

به هرکس آسمان شد مهربان بیچاره می‌گردد

چو گل را باغبان بندد کمر آواره می‌گردد

غم روی زمین ما را غبار دل نمی گردد

که از گرد یتیمی آب گوهر گل نمی گردد

به می خشکی ز طبع زاهدان زایل نمی گردد

به آب زندگانی این زمین قابل نمی گردد

ز نخل خشک مریم این رطب بر خاک می‌بارد

که فرزند سعادتمند با خود رزق می‌آرد

ز بس اندیشه سرو از قامت آن دلربا دارد

ز طوق قمریان دایم ز ره زیر قبا دارد