در این نیکو بنای دلگشا، از لطف حق هرگز

مبادا خاطرت از روزگار اندوهگین یارب

بدینسان کز زمین برخاست این دلکش بنا، دایم

در او تخم امید از خاک بر خیزد چنین یارب

در او جمعیت دلها، شود جاروب گرد غم

[...]

مبارک باد این درگاه سعد میمنت بنیان

که از هر طاق آن پیداست چون بال هما، دولت

بود هر خشت آن دست دعا و، بهر تاریخش

همی گوید:«گشاده باد این درگاه با دولت »!

نگردد یارب این فرخنده منزل، خالی از مهمان

ز روی چون گل یاران بود پیوسته گلریزان

نباشد بر در و دیوار آن، آیینه ها هر سو

که هر یک هست چشم انتظاری بر ره مهمان

ز بس افتاده است ایوان این زیبا بنا، دلکش

[...]

بحکم شاه دین «عباس ثانی » آنکه در عهدش

جهان از خرمی پرخنده شد، چون دامن گلچین

شه مسکین نوازی، کز دوای عدل و احسانش

بعالم هیچکس را نیست دردی، غیر درد دین

شهنشاهی که رای و همت و حلم وی آموزد

[...]

ز روی درد و سوزم گفت یاری قدردان روزی

که: «تایب » حیف دامان بقا زین بوم و برچیده

شدم غمگین و حق آشنایی خواست تاریخش

بگفتم:«از جهان تایب بساط عمر بر چیده »

«سلیمان » زمان، شاه سکندر عدل دارا دل

فروغ آفتاب رحمت حق، ظل سبحانی

شه باداد و دین، آن کو دو دست عدل و احسانش

بآب لطف شست از روی عالم، گرد ویرانی

وفور نعمتش، پر کرده ز آنسان چشم دلها را

[...]