پس از درک فنای خویش بینی

که این اسمش کند برجان تجلی

پس او را دوست دارد حق تعالی

بدلها حب او را سازد القا

باذن حق نماید عود بروی

همان اذن است است کورا آید از پی

ابا آنکه نشانی نیست از وی

توز و گوئی مکه مملو است هر شیی

رسد امداد هستی هر دم از وی

بمعد و مات اعیانی پیاپی

طبیعت نفس را هم زاوج اعلی

نماید صید و آرد سوی ادنی

عقاب آمد پس او بیحرف و دعوی

مگر یک لفظ برجای دو معنی

بود عین الحیوتت باطن حی

هر آن زان چشمه نوشد جرعه وی

دلیل است اینکه ره نیکو شده طی

رسد آثار نیکوئی هم از پی

نباشد پر کاهی گر بری پی

که اسماء جمله نبود ظاهر از وی

بود رجست هواهای طبیعی

بود مائت شهودات حقیقی

بود ذات‌الاحد مجلای اولی

که عین‌الجمع و اوادنی است اینجا

نماند باقی او را وصف ادنی

بود ممکن ترقی تا به اعلی

وجود آمد در آن ظاهر زأخفی

زمنزلهاست آن منزل تدلی

بمیرد از جهالت پس شود وی

بنور علم و عرفان هر نفس حی

کشد مر قلب را از اوج علوی

به دنیا و جهات دون سفلی

ز حرص است آنچه داری بیحفاظی

قناعت کن تو بر وجه تراضی

ز ضعف او راست لغزشها پیاپی

ببخش او را که بالاصل است لاشیئی

ز جذبه ره بآسانی شود طی

بهر گامی رسد هم جذبه از پی

بهر برگی ز اشجار ار بری پی

رقم کرد او «انا الا علی انا الحی»