و لولم ینقطع مثناة و حی

لا نزل فیکم السبع المثانی

کسی کاندر کرم هرگز نکردست

توانی در ره احسان تو آنی

جمال دولت و دین، صدر اسلام

محمد بن علی الاصفهانی

بسا کاخا که محمودش بنا کرد

که از رفعت همی با مه مرا کرد

نبینی زآن همه یک خشت بر پای

مدیح عنصری مانده‌ست بر جای

رخ شیرین ز خجلت گشته پُر‌خوی

که نَزل شاه چون سازد پیاپی

منم در عشق تو جسمی و جانی

کشیده پوستی بر استخوانی

نه جز گریه مرا پشت و پناهی

نه جز ناله مرا نام و نشانی

تنی مانده چه تن محنت سرائی

[...]

پدر گفتش که چیزی بایدت خواست

که آن در حضرت عزت بود راست

که گر لایق نباشد آنچه خواهی

ترا آن چیز نبوَد جز تباهی

بزد یک تازیانه سخت بروی

بدو گفتا که هان ای بیخبر هی

ز من آن جمله دعوی بود دعوی

کنون چون ذرّهٔ در تافت معنی

حکیمان را بهم بنشاند کسری

کسی زیشان نشد آگاهِ معنی

بدو گفتم که چون بیمار و زاری

ز من آید ترا تیمار دادی

چنین دادست صاحب شرع فتوی

که هر کو یک سخن گوید ز دنیی

یکی پرسید ازان دانای فتوی

که چه بهتر بوَد از مالِ دنیی

لب او داشت جام لعل پُر مَی

که بودش شادئی سرسبز در پَی

ترا گر فسحتی باید ز عقبی

تفکر کن دمی در سر دنیا

درختش صدق و اخلاص است و تقوی

همه بار درخت اسرار معنی

میامرزاد یزدانش بعقبی

که گوید فلسفه‌ست این گونه معنی

ازین هفت آسمان در راه معنی

بباید رفت تا درگاه مولی

گدایی را نزیبد پادشاهی

که با کوس و علم نبود گدایی

چه می‌گویم عجب نیست از خدایی

که بهر دانه راند آسیابی