کمال حکمتش عین الیقین شد

از آن پنهان وی از خلق زمین شد

ز احمد حیدر اینجا در یقین شد

از آن بر اوّلین او راستین شد

حقیقت لا در اوّل پیش بین شد

از آن دل جان پدید و در یقین شد

کسی در کعبه جان پیش بین شد

که چون منصور در عین الیقین شد

کنون چون هر چهار اینجا یقین شد

دلت در جوهر جان پیش بین شد

مرا نور حقیقت پیش بین شد

دل و جانم از آن کلّی یقین شد

به صورت یار من چون خشمگین شد

دلم گفت اه مگر با من به کین شد

به صد وادی فرورفتم به سودا

که چه چاره که چاره گر چنین شد

به سوی آسمان رفتم چو دیوان

[...]

به هر جا ساربان منزل نشین شد

همه روی زمین صحرای چین شد

به پشت بارگی هودج نشین شد

به منزلگاه خود رحلت گزین شد

چو بختم یار و دولت همنشین شد

سعادت با من از هر در قرین شد

لبش چون با لب شیرین قرین شد

به کام از کوثرش ماء معین شد

بهاران عرض جیش جیش بین شد

گلستان بر ارم صد نکته چین شد

چو مانی نام ۀ نقش آفرین شد

چمن را خلد در زیر نگین شد

حضیض ماه تا گاو زمین شد

به گاو آسمان زهره قرین شد

مگر هم پویهٔ این مه جبین شد

که برق از خود بکام اولین شد

که تیغ او پناه ملک و دین شد

یکی سدی است لیکن آهنین شد

یکی گشت آسمان دیگر زمین شد

یکی پست آن دگر بالانشین شد

بهار آمد زمردسان زمین شد

در و دشت و چمن صحرای چین شد

بیا بنشین تو هم در پیش فایز

که بلبل با گل خود همنشین شد

بهر عصر آنکه از حق شاه دین شد

رساند احکام خدمت کاین چنین شد

دلت آزرده و جانت غمین شد

بخود پیچی چرا یعنی چنین شد