ولی آن چیز کان حق الیقینست

بنتوان گفت خاموشیم ازینست

زمین را چون عمل با ماه اینست

چه سازد آنکه او غرق از زمینست

چو خشت پخته خشتی آتشینست

نشاید گور آن را کاهل دینست

چراغی کز در حق نازنینست

مثالش چون چراغ یاسمینست

چو این شب خویش آراید یقینست

بدو کس ننگرد کو خویش بینست

بگو کین کار کار اهل دینست

جزای مَن عَصَی الجبار اینست

وفای آدمی گر این چنینست

ازان بیزار گشتم این یقینست

نصیب اوستادم چون چنینست

کجا شاگرد را امّید دینست

مسلمانان مسلمانی گر اینست

ندانم کانچه می‌بینم چه دینست

فرو رفتن بدین دریا یقینست

ولی تا چون برآیم، بیمِ اینست

اگرچه انگبین خوش طعم و شیرینست

ولیکن فضلهٔ زنبور مسکینست

تو میدانی که عقلم دور بینست

سر مویی نمیبینم یقینست

امامی کافتاب خافقینست

امام از ماه تا ماهی حسینست

مرا در حق تو شفقت چنینست

ترا ای مهربان با من چه کینست

چوماه او چنان مهرش چنینست

بسی در خون بگرداند یقینست

نگین دل چنان در بند اینست

که دل دربند او همچون نگینست

مرا فرزند اوست و این یقینست

وگرشه را بپرسی هم چنینست

چه کارست این، که بستر آتشینست

زمانی بیتو بودن، کار اینست

منم شاهی که خورشیدم نگینست

چه جای ملکت روی زمینست

سرم بر خاک و رویم بر زمینست

ز دردم فارغی دردم ازینست