کسیکه طلعتش در خواب بیند

چو برخیزد گل از بستر بچیند

کسیرا کاینچنین نقشی نشیند

زرش در خانه دیگر جا نبیند

ببزم هند اگر عالم نشیند

کس از پهلوی کس تنگی نبیند

گر اینجا، جم به می خوردن نشیند

در و دیوار را پر جام بیند

کسی چون خضر اگر آبی گزیند

به تاریکی خورد تا کس نبیند

خیال خویش چون ز آیینه بیند

گل مه کارد و خورشید چیند

کس از گرد سفر نقصان نبیند

که دل خیزد و، بر رخ نشیند

چه گل ها کز مراد خود بچیند

به دنیا و به عقبی بد نه بیند

کسی طوفان بی دینی نبیند

که اندر کشتی ایشان نشیند

غشا خوانندش از بر دل نشیند

چو آید بر بصر تاریک بیند

بحق اندر وجود او حق گزیند

وجود شیئی جز للحق نبیند

مگر بر ساعد سلطان نشیند

که چشم باز سلطان را نبیند

خیالم کو گل از فردوس چیند

چو مضمون غریبی آفریند

دلم در سینه می لرزد چو برگی

که بر وی قطرهٔ شبنم نشیند

خیالش با مه و انجم نشیند

نگاهشن سوی پروین ببیند

دل بیتاب خود را پیش او نه

دم او رعشه از سیماب چیند

جوانمردی که خود را فاش بیند

جهان کهنه را بازفریند

هزاران انجمن اندر طوافش

که او با خویشتن خلوت گزیند

اگر پروانه ای بر گُل نشیند

گُل از پروانه آسیبی نبیند

صمد خان باکدامین چشم بیند

که جای شاه کیخسرو نشیند

. اگر نامرد بُد، کز پا نشیند

وگرنه روی نامردان نبیند