هر آن محنت که عشق از وی گریزد

بفرما تا بجانم بر ستیزد

کسی را کز زبان این نغمه خیزد

اگر من خون بریزم عشق ریزد

جوان مرد آنکه با مردان ستیزد

بجز ننگ از نبرد زن چه خیزد

عرق چون از رخش در بوته ریزد

گل تر از میان شعله خیزد

اگر قهرش بکین بحر خیزد

در آغوش صدف دریا گریزد

بشست و شوی خود چون سبزه خیزد

بسر از طاس نرگس آبریزد

خروشان نهر چون در حوض ریزد

نهنگی دان که با دریا ستیزد

به دریا باد قهرش گر ستیزد

غبار از کوچه های موج خیزد

به دعوی خصم اگر با من ستیزد

بجز افتادگی از من چه خیزد

چو تب فصاد را از مغز خیزد

به دست خویش، خون خویش ریزد

که صد طوفان اگر از جای خیزد

ز هم شیرازه ی آن را نریزد

چو بر قانون دریا زخمه ریزد

ازو طوفان صوت تازه خیزد

ز هم چون در شکستن شیشه ریزد

صدای پنجگاه ذکر خیزد

ز چشم بد، کس اینجا چون گریزد؟

که از آتش سپندش سبزه خیزد

به آبش، آب زمزم چون ستیزد؟

که این از چشمه، آن از چاه خیزد

به پانصد کس خود از جابر نخیزد

چه جای آنکه کس با او ستیزد

که عاشق گرچه با جانان ستیزد

کجا آن زهره تا خونش بریزد

چو از جا، هول رستاخیز خیزد

رخ از شرمندگیها، رنگ ریزد

ز آب خرد ماهی خرد خیزد

نهنگ آن به که با دریا ستیزد

سزد گر چرخ ازین ماتم ستیزد

دو صد پروین ز مهر و ماه ریزد