بجزمن هیچ اینجاگه مبین غیر

که یکسانست پیشم کعبه و دیر

دمادم عقل پیر اینجا بتدبیر

مرا آنجاکشد بیشک بزنجیر

کنون خواهم شدن نزدیک آن پیر

که تا سازم وصال خویش تقریر

چرا در دیر بنشستی تو در سیر

که خواهد گشت ویران ناگهت دیر

تو مستی این زمان و مانده در دیر

در این مستی کنی هر لحظهٔ سیر

بسی رفتند دیگر سوی این دیر

دگر آهنگ کرده سوی آن سیر

حقیقت چون دهم هیلاج تقریر

ز دید انبیا در عین تفسیر

کسی کاو ره برد اینجا سوی پیر

نباشد خود مر او را مکر و تزویر

ترا اوّل بباید خواند تفسیر

نه بحث نفس الّا در بر پیر

برانداز این چهار و راه خود گیر

که پیش از این نباشد هیچ تدبیر

نظر در سوی اشیا کردم از سیر

عجب گردانست کردم این همه دیر

نه در شر پایدارم لیک در خیر

حقیقت دارم وهم میکنم سیر

سؤالی کرد وی یکی روز از پیر

که ای تو جان همه شاه و همه میر

ز دانائی یکی پرسید کای پیر

همی گوئی همیشه سرّ تفسیر