یکی روز از قضا شاپور دلگیر

به گرد شهر گشتی بهر تسخیر

چو شیر ار بود در زنجیر تقدیر

نیاید عار شیران را ز زنجیر

بامرماست این گردنده پیر

ز پیر ماست در تابنده تاثیر

دلم بد کافر عامی که در سیر

قدم ننهاده بیرون از در دیر

گسست از همدگر زنجیر تدبیر

نشاید بستن ایدونم بزنجیر

ز حق در حق بذات حق کند سیر

ببام حق نپرد خلق را طیر

در آ ای کرده بر قانون ما سیر

ببزم ما گشودندت در خیر

بجنبد تا بسنبد بال این طیر

براند تا بماند رفرف از سیر

که بود خویشتن پرداخت چون غیر

نماند امتیاز کعبه و دیر

پر علم و عمل گر رست در طیر

حقایق را کند هفت آسمان سیر

بهفت اورنگ عطف دامن پیر

کشد دامن گر افتادت بکف گیر

اگر در کعبه باشند و اگر دیر

بهم خویشندی و بیگانه از غیر

مراده طعمه از تیهوی تقدیر

میفکن رشته ام بر دست کمپیر

به پایان چون رسد این عالَمِ پیر

شود بی‌پرده هر پوشیده تقدیر

مکن رسوا حضور خواجه، ما را

حسابِ من ز چشمِ او نهان گیر

عروس زندگی در خلوتش غیر

که دارد در مقام نیستی سیر

گنهکاریست پیش از مرگ در قبر

نکیرش از کلیسا ، منکر از دیر

گشودم پردهء از روی تقدیر

مشو نومید و راه مصطفی گیر

اگر باور نداری آنچه گفتم

ز دین بگریز و مرگ کافری میر

فرنگی صید بست از کعبه و دیر

صدا از خانقاهان رفت «لاغیر»

حکایت پیش ملا باز گفتم

دعا فرمود «یا رب عاقبت خیر»

برهمن گفت برخیز از در غیر

ز یاران وطن ناید به جز خیر

بیک مسجد دو ملا می نگنجد

ز افسون بتان گنجد بیک دیر

به روما گفت با من راهب پیر

که دارم نکته ئی از من فراگیر

کند هر قوم پیدا مرگ خود را

ترا تقدیر و ما را کشت تدبیر

بدو گفتم تو صورت را نکو گیر

که من صورت دهم کارِ خود از زیر